مـــیـــنــــوت

پس بیاییم بخاطر دیگران خودمان را محدود نکنیم،خودمان را سانسور نکنیم،فکر خودمان را درگیر نکنیم و از فعالیت ها و علایق و سلایق شخصی دست نکشیم

ما برای آرامش ،آسایش و بهداشت روانی خودمان بهتر است قدرت یا بهتر بگویم هنر نادیده گرفتن را در خود پرورش دهیم.

باور کنید اینکه دیگران درباره ی شما چه فکری میکنند یا درباره شما چه نظری دارند یا خواهند داشت اصلا اهمیت ندارد مگر در شرایط خاص !

بعنوان مثال وقتی شما در یک شرکت مشغول به کار هستید دیدگاهی که مدیرتان نسبت به شما دارد باید برای شما مهم باشد و برای ارتقا شغلی در تلاش باشید در ذهن ایشان دیدگاه مثبتی نسبت به خودتان ایجاد کنید.

اما اینکه همکار شما نظرش چیست، اهمیت چندانی ندارد و اگر متوجه شدید نظرش نسبت به شما منفی یا نادرست هست لزومی ندارد درباره اش فکر کنید یا خودتان را آزار دهید چون ایشان چیزی را برای شما تغییر نخواهد داد

نتیجه ی منفی اندیشی اش نسبت به شما همان تاثیر خنثی مثبت اندیشی اش هست.

....

این نوشته با الهام از ایمیل یکی از دوستان است.

گاهی ما می خواهیم خودمان را تنبیه کنیم و مثلا سینما رفتن یا کتاب خواندن (که دوستشان داریم) را برای خود ممنوع می کنیم. این موضوع از تنبیه های بدنی می آید که ما در کودکی با آن مواجه شده‌ایم، حالا یا مستقیم یا غیر مستقیم.ا

ولا این که تنبیه کردن، به شدت عزت نفس را کم می‌کند. بنابراین خود را تنبیه نکنید! فرزند خود را هم تنبیه نکنید. به او مسیر را نشان دهید! مثلا روزی یکی از بچه‌های فامیل می‌خواست دستش را به بخاری بزند! همه شروع به تنبیه و داد و فریاد کردند. من هم با آرامش خاصی، دست بچه را گرفتم و نزدیک بخاری کردم! (تا حدی که نسوزد) کمی که گرمای زیاد را حس کرد، فهمید که دیگر نباید دستش به بخاری بخورد!

اگر فرزندی دارید و بد غذا می‌خورد، بهتر است هر بار که بد غذا خورد، به جای فریاد و تنبیه،‌ به او یاد دهید که چگونه قاشق را به دست گیرد.

...

در حال حاضر مفهوم با سوادی دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده.در گذشته با سوادی صرفا محدود به داشتن توانایی خواندن و نوشتن بود و سپس به افرادی که دارای مدرک تحصیلی و آکادمیک بودند با سواد می‌گفتند.

اما امروز و در قرن ۲۱ با سواد به افرادی گفته میشود که تسلط به زبان دوم و زبانهای بین المللی مثل انگلیسی را داشته باشند.

تسلط به کامپیوتر و توانایی به کار گیری کامپیوتر را داشته باشند که قسمتی از این مربوط به دانستن پایه برنامه نویسی هست.

گرچه لازم نیست همه در سطح عالی و پیشرفته زبانهای برنامه نویسی را بلد باشند ولی دانستن base یک زبان برای امور محاسباتی،منطقی و نوشتن برنامه های کاربردی ساده لازم و ضروری هست و شمارا از مقام کاربر ساده کامپیوتر خارج میکند.

کمااینکه برنامه نویسی شیرینی و لذت خاص خودش را دارد و ذهن آدم را پرورش می‌دهد و باز میکند.

...

پرفروش‌ترین کتابی که تاکنون در تاریخ به فروش رفته، رمانی است از چارلز دیکنز به نام «داستان دو شهر». 

در کتاب اینترنت با مغز ما چه می‌کند نوشته نیکلاس کار، نویسنده اشاره می‌کند وقتی بخشی از مغز، وظیفه‌ی خود را از دست می‌دهد مغز دوباره خود راچنان سازمان‌دهی می‌کند که آن بخش بیکار باقی نمانده و برای تقویت وظیفه‌ای دیگر مورد استفاده قرار گیرد. 

یادمه در گذشته-قبل از سال ۹۰- فضای وبلاگ‌نویسی در ایران بسیار پررونق و فعال بود.

مردم تازه با فضای مجازی خو گرفته بودند و حضور پررنگ و مستمر در اینترنت یکی از ملزومات زندگی هر شخصی بود.

همچنین شبکه های اجتماعی مختلف و متعدد هنوز در این حد جای خودشان را در زندگی افراد باز نکرده بودند و وبلاگ‌نویسی یکی از مفید ترین و پر کاربرد ترین فعالیت های مجازی بود و هر شخص صفحه و رسانه ی خودش را داشت.

وبلاگنویسان یکدیگر را لینک میکردند و از طریق کامنت ها با یکدیگر در ارتباط بودند و دیدگاه های شخصی را به اشتراک می‌گذاشتند.

و در مجموع روند خاص خودش را داشت که همه آن دوران جذاب را به خاطر داریم.اما...

رولف دوبلی در کتاب هنر شفاف اندیشیدن جمله جالب و تامل برانگیزی دارد: “اگر پیگیری و خواندن اخبار کسی را موفق کرده بود خود روزنامه نگاران الان باید از موفق ترین افراد جامعه می‌بودند”.

چرا دنبال کردن اخبار فایده‌ی ندارد؟ از دید من شاید به این برمی‌گردد که آنچه از سایت های خبری و شبکه اجتماعی به دست ما می‌رسد واقعیت محض نیست بلکه محتوای وایرال است با محتوای وایرال آشنا هستیم. 

یکی از روشهای خوب برای منظم کردن ذهن،نوشتن است.

جوامعی که فرهنگ کتبی خوبی دارند معمولاً در کوران حوادث بهتر عمل می‌کنند و در سرعت تطابق با محیط و همچنین قدرت نوآوری نسبت به بقیه فرهنگ ها پیشرفت چشمگیرتری دارند

لذا باید نوشت تا ذهن مرتبی داشت،دیگر اینکه باید به اشتراک گذاشت تا دانش را وسعت بخشید...

----