آدمها معمولا در سی سالگی بحران را تجربه میکنند.
من هم در ۳۰ سالگی تجربه کردم و هم در ۳۴ سالگی مشغول تجربه کردنش هستم!
همیشه در زندگی آدمی بودم که خیلی وقتم را برای کمک به مردم،کودکان،فقرا،سالمندان و محرومان اختصاص میدادم و داعیه دارشان بودم.هم مادی و هم معنوی
صدها کتاب خواندم هزاران مقاله نوشتم،یاد دادم،یادگرفتم.
همسری کردم،مادری کردم،خواهری کردم،دوستی کردم،دست بوس و کمک حال پدر و مادرم بودم.
آدم بی عیب و ایرادی هم نیستم،خطا و کار غلط هم زیاد کردم که خصلت آدمی‌ست.
اما مدتیست احساس میکنم چیزی که هستم راضی ام نمیکند،از خودم انتظار خیلی بیشتری داشتم،حس میکنم راه را غلط رفته ام یا کارهای نکرده،کتاب های نخوانده،مقالات ننوشته و کمک های نکرده ای دارم که باید انجام شوند اما نمیدانم چه هستند.
یک اتفاق یا یک حرکت بزرگ میخواهم،یک تحول...
چیزی که قانع ام کند در این ۳۴ سال بیهوده زنده نبوده ام.
آدمهای زیادی را میشناسم که حقیقتا در طول زندگیشان کار خاصی نکرده اند،فقط ادعا داشته اند،ثابت بودند،خدمتی نکردند و کماکان مشغول زندگی خودشان بودند،اما خیلی اعتماد به نفس دارند و معتقدند مسیرشان مسیر درست و صحیحیست و تازه دیگران را نادان و ابله خطاب میکنند.
چرا من نمیتوانم همچین حسی نسبت به خودم داشته باشم ؟
یا چرا اینقدر خود کم پندار هستم ؟
خلاصه هرچه هست دارد اذیتم میکند و فکر میکنم باید به روانشناس مراجعه کنم.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.