قبل از اینکه بخوام راجع به این مفهوم من دراوردی یکمی دقیق‌تر و با نگاه علمی‌تر بنویسم،اشاره‌ای میکنم به ریشه‌ی چنین استعاره‌ای.
ناصر‌الدین شاه یکی از اولین مجموعه خاطره‌نویسی‌های شخصی یا اتوبیوگرافی‌های ایران را نوشته است که منبع بسیاری از ارجاعات ایرانیان از احوالات اجتماعی شده است.
دقت کنید که محتوا در اواخر قرن ۱۹ میلادی به نگارش درآمده و منبع ارجاعات علمی و فرهنگی ایرانیان است.
جدیدا بردیا خیلی زور گو شده
به نیوا (گربه ام ) هم زور میگوید و اذیتش میکند.
امروز از سفر برگشتیم،نیوا مارا که دید شدیداً هیجان زده شد و به روش های خودش ازمون استقبال کرد.
بغلش کردم داشتم نوازشش میکردم،بردیا گریه و زاری و دعوایی راه انداخت که آن سرش نا پیدا.
فقط به این دلیل که نیوا را بغل کرده ام!
....
اخیرا عضوی از یک سایت و اجتماع خوب و پر محتوا به نام پادپرس شده ام که بر خود واجب میدانم آنرا معرفی کنم تا کمکی هرچند کوچک به گسترش این شبکه ی بی نظیر ایرانی باشد.
شبکه‌ی نوآوری پادپُرس؛ جامعه‌ای از افراد علاقه‌مند به نوآوری است که برای «همفکری راجع به مشکلات و مسئله‌ها» در فضای مجازی پادپُرس گرد آمده‌اند. پلت فرم نوآوری باز، طرح مسئله، بیان تجربه، گفتگوی متمدن، پرسش و پاسخ، راهکار جمعی، دسترسی به شبکه افراد نوآور و...
همه ی ما بخش قابل توجهی از وقت روزانه ی خودمان را در فضای مجازی می‌گذرانیم و چه بهتر که از این تایم برای توسعه فردی و علمی خودمان بهره ببریم.
بهتر است به جای واژه ی صحبت، از کلمۀ ارتباط استفاده کنیم، چون واژه ای بهتـر، کامـل
تر و دقیق تر است. وقتی تو سعی می کنی با پروردگارت گفتگو کنی- او و تو، تو و او، فـورا
گرفتار محدودیتهای غیر باور کلامی می شوید، و به همین دلیل خداوند صرفاً از طریق کلمات
ارتباط برقرار نمی کند، در واقع به ندرت چنین کاری مـی کنـد. متـدوالترین شـکل ارتبـاط از
طریق احساس است.
احساس، زبان روح است.
ما از روزی که حرف زدن را یاد می گیریم، درگیر "مونولوگ" هستیم؛ یعنی یکی می گوید و یکی دیگر فقط گوش می کند.
ابتدا این پدر و مادر و سایر بزرگ ترهای خانواده و فامیل هستند که امر و نهی می کنند و ما گوش می کنیم.
سپس معلمان و مدیران و ناظم ها هستند که امر و نهی می کنند و ما فقط گوش می کنیم و مجری هستیم.
در خدمت سربازی هم که نیمی از جامعه تجربه اش می کنند ، بازار مونولوگ به مراتب داغ تر است.
اسفند سال گذشته بود که به فکر تغییر مکان افتادیم
خانه ی ویلایی مد نظرمان بود چون از آپارتمان نشینی شدیدا خسته شده بودیم،علی الخصوص من که تا قبل از ازدواج با کوروش هیچوقت آپارتمان نشینی نکرده بودم.
خیلی گشتیم و به محلات زیادی سر زدیم،خانه های متفاوتی دیدیم و با مشاور املاکی های زیادی سروکله زدیم .
تا در نهایت تیرماه بود که این خانه را در فرمانیه پیدا کردیم.
شخصا دلم میخواست یک خانه ی عمرانه باشد که اگر واردش شدیم دیگر هرگز به فکر اسباب کشی نیوفتیم و تا آخر عمر ماندگار باشیم.
...
