مـــیـــنــــوت

حتماً تا به حال پیش آمده که بخواهید درباره موضوعی بنویسید اما وقتی شروع به نوشتن کردید و حرفتان را زدید می بینید چند خط ناقابل بیشتر نیست.

بعد هم احتمالا با خودتان می گویید چند خط که نشد نوشته و شروع می کنید به پر و بال دادن به نوشته تان. توضیح بیشتر و بیشتر و بشتر تا نوشته تان آن اندازه ای بشود که جلوی چهارتا وبلاگ غریبه نگویند این چه مطلبی است که چند خط بیشتر نیست!

توضیح اضافه خوب است اما نه همیشه.

وقتی خوب است که توضیح شما ابهامی را برطرف کند یا به فهم بیشتر منظورتان کمک کند. اما اگر می خواهید همان جملات قبلی را با زبانی جدید تکرار کنید احتمالاً فقط از ارزش کارتان کاسته اید. تصور کنید یک نفر جلوی رویتان نشسته و یک حرف را هی پشت سر هم تکرار می کند چقدر آدم را عصبی می کند. می گویند در دنیای امروز به علت ظهور شبکه های اجتماعی و خواندن متن های کوتاه حوصله آدم ها برای خواندن مطالب طولانی کم شده است و به همین علت است که رمان های قطور دیگر مثل گذشته طرفدار ندارند.

پس اگر توضیح بیشترتان چیزی به نوشته اضافه نمی کند ، به همان چند خط بسنده کنید. شما حرفتان را زده اید دیگر رسالت ندارید که آن را به عالم و آدم بفهمانید.همان طور که نظامی در نصیحت به فرزند خود می گوید :

کم گوی و گزیده گوی چون در

تا ز اندک تو جهان شود پر

رفته رفته هوا سرد میشود و بارندگی ها هم آغاز شده.

حیوانات هم مثل ما آدم ها حس دارند،سردشان میشود،گرسنگی و تشنگی و بیماری بهشان رنج وارد می‌کند.

اگر از غذای خودمان به آنها هم بدهیم،سعی کنیم برایشان پناهی ایجاد کنیم یا حیوانات بیمار را به دامپزشک برسانیم نه تنها تا آخر عمرشان قدرشناس ما خواهند بود بلکه برکت به زندگیمون میدهد.

برای من خیلی سخت هست که گربه ی خودم در جای گرم و نرم میچرخد و سر وقت آب و غذا و شیر اش آماده هست اما گربه های دیگر در کوچه و خیابان باید سرما و گرسنگی را تحمل کنند.

به همین علت دارم دنبال روش یا راه چاره ای میگردم تا بتوانم به نوبه ی خودم به این کوچولو ها کمک کنم.

اگر به نتیجه ای رسیدم همینجا به اشتراک میگذارم تا بقیه هم استفاده کنند.

با حیوانات مهربان باشیم،به آنها کمک کنیم تا خدا هم به ما کمک کند.

ما از روزی که حرف زدن را یاد می گیریم، درگیر "مونولوگ" هستیم؛ یعنی یکی می گوید و یکی دیگر فقط گوش می کند.

ابتدا این پدر و مادر و سایر بزرگ ترهای خانواده و فامیل هستند که امر و نهی می کنند و ما گوش می کنیم.

سپس معلمان و مدیران و ناظم ها هستند که امر و نهی می کنند و ما فقط گوش می کنیم و مجری هستیم.

در خدمت سربازی هم که نیمی از جامعه تجربه اش می کنند ، بازار مونولوگ به مراتب داغ تر است.

این نوشته با الهام از ایمیل یکی از دوستان است.

گاهی ما می خواهیم خودمان را تنبیه کنیم و مثلا سینما رفتن یا کتاب خواندن (که دوستشان داریم) را برای خود ممنوع می کنیم. این موضوع از تنبیه های بدنی می آید که ما در کودکی با آن مواجه شده‌ایم، حالا یا مستقیم یا غیر مستقیم.ا

ولا این که تنبیه کردن، به شدت عزت نفس را کم می‌کند. بنابراین خود را تنبیه نکنید! فرزند خود را هم تنبیه نکنید. به او مسیر را نشان دهید! مثلا روزی یکی از بچه‌های فامیل می‌خواست دستش را به بخاری بزند! همه شروع به تنبیه و داد و فریاد کردند. من هم با آرامش خاصی، دست بچه را گرفتم و نزدیک بخاری کردم! (تا حدی که نسوزد) کمی که گرمای زیاد را حس کرد، فهمید که دیگر نباید دستش به بخاری بخورد!

اگر فرزندی دارید و بد غذا می‌خورد، بهتر است هر بار که بد غذا خورد، به جای فریاد و تنبیه،‌ به او یاد دهید که چگونه قاشق را به دست گیرد.

...

در حال حاضر مفهوم با سوادی دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده.در گذشته با سوادی صرفا محدود به داشتن توانایی خواندن و نوشتن بود و سپس به افرادی که دارای مدرک تحصیلی و آکادمیک بودند با سواد می‌گفتند.

اما امروز و در قرن ۲۱ با سواد به افرادی گفته میشود که تسلط به زبان دوم و زبانهای بین المللی مثل انگلیسی را داشته باشند.

تسلط به کامپیوتر و توانایی به کار گیری کامپیوتر را داشته باشند که قسمتی از این مربوط به دانستن پایه برنامه نویسی هست.

گرچه لازم نیست همه در سطح عالی و پیشرفته زبانهای برنامه نویسی را بلد باشند ولی دانستن base یک زبان برای امور محاسباتی،منطقی و نوشتن برنامه های کاربردی ساده لازم و ضروری هست و شمارا از مقام کاربر ساده کامپیوتر خارج میکند.

کمااینکه برنامه نویسی شیرینی و لذت خاص خودش را دارد و ذهن آدم را پرورش می‌دهد و باز میکند.

...

رولف دوبلی در کتاب هنر شفاف اندیشیدن جمله جالب و تامل برانگیزی دارد: “اگر پیگیری و خواندن اخبار کسی را موفق کرده بود خود روزنامه نگاران الان باید از موفق ترین افراد جامعه می‌بودند”.

چرا دنبال کردن اخبار فایده‌ی ندارد؟ از دید من شاید به این برمی‌گردد که آنچه از سایت های خبری و شبکه اجتماعی به دست ما می‌رسد واقعیت محض نیست بلکه محتوای وایرال است با محتوای وایرال آشنا هستیم.