یادمه در گذشته-قبل از سال ۹۰- فضای وبلاگنویسی در ایران بسیار پررونق و فعال بود.
مردم تازه با فضای مجازی خو گرفته بودند و حضور پررنگ و مستمر در اینترنت یکی از ملزومات زندگی هر شخصی بود.
همچنین شبکه های اجتماعی مختلف و متعدد هنوز در این حد جای خودشان را در زندگی افراد باز نکرده بودند و وبلاگنویسی یکی از مفید ترین و پر کاربرد ترین فعالیت های مجازی بود و هر شخص صفحه و رسانه ی خودش را داشت.
وبلاگنویسان یکدیگر را لینک میکردند و از طریق کامنت ها با یکدیگر در ارتباط بودند و دیدگاه های شخصی را به اشتراک می‌گذاشتند.
و در مجموع روند خاص خودش را داشت که همه آن دوران جذاب را به خاطر داریم.اما...
اما از سال ۹۰ به بعد، فیسبوک رفته رفته جای خودش را در دل مردم باز کرد و کاربران ایرانی را با پلتفرم جدیدتری برای انتشار افکار و عقاید آشنا نمود.
فضایی جذاب و مدرن با امکاناتی بی نظیر که نه تنها پست نویسی را آسانتر میکرد بلکه موجب بیشتر دیده شدن مطالب نیز میشد و ضمن اینکه ارتباطات را بسیار آسانتر میکرد.
رفته رفته وبلاگ ها رو به افول رفتند و دیگر هرکسی برای خودش یک اکانت فیسبوک داشت و از این طریق فعالیت میکرد و پس از آن وایبر،واتساپ و علی الخصوص تلگرام وارد دنیای اینترنت ایران شدند.
اینکه میگویم اینترنت ایران به این علت هست که این پلتفرم ها سالیان سال در حال فعالیت بودند و خیلی دیرتر توسط کاربران ایرانی استفاده و به کار گرفته شدند...
از اینجا به بعد شرایط کمی تغییر کرد،کاربران به خلاصه گویی و خلاصه خوانی عادت کردند و دیگر تحلیل ها و مطالب طولانی وبلاگ ها و پست های فیسبوکی برایشان حوصله سر بر شد.
تلگرام با اضافه کردن امکان ساخت "کانال"،بیش از پیش جای خودش را در دل کاربران ایرانی باز کرد و به جرات میتوان گفت کلیه ی فعالیت های مجازی کاربران ایرانی از جمله دنبال کردن اخبار،دانلود فیلم و موسیقی،چت و گفتگو و حتی وبلاگنویسی هم به پلتفرم تلگرام منتقل شد ! همچنین برخی ادارات و سازمان ها هم بعضی امور اداری خودشان را در تلگرام انجام میدهند یا با مشتریان ارتباط بر قرار میکنند.
و فضا برای دوری هرچه بیشتر مردم از وبلاگ و وبلاگنویسی فراهم شد.
و اینجا باید گفت ما ایرانی ها فرهنگ استفاده ی هر ابزار در جای خودش را نداریم و مسئولان امر در فرهنگ‌سازی بسیار ضعیف عمل کرده و میکنند.
اما در آن سو،در خارج از ایران وبلاگنویسی کماکان در حال پیشرفت هست و ماهیت خودش را بعنوان سکوی انتشار شخصی کماکان حفظ کرده است.
پلتفرم های وبلاگنویسی متعدد مثل وردپرس داتکام،همگام با نیاز روز کاربران خودشان را توسعه دادند و تبدیل به شبکه ی اجتماعی وبلاگنویسان شدند،امکان دیده شدن و خوانده شدن بیشتری را فراهم کردند و ارتباطات وبلاگنویسان با یکدیگر را آسان تر نمودند تا بتوانند پاسخگوی نیاز امروز کاربرانشان باشند.
منظور از نیاز در حقیقت "ارتباط"هست،چیزی که غالب کاربران در فضای مجازی به طرق مختلف به دنبال آن میگردند.
اما پلتفرم های وبلاگنویسی ایرانی که قصد نام بردن آنها را ندارم و همگی با تمام آنها آشنا هستیم نتوانستند خودشان را با خواسته های جامعه وبلاگ‌نویس مطابقت دهند و اگر نگاه کنیم می‌بینیم تمامی آنها با همان سبک و امکانات یک دهه ی قبل مشغول به سرویس دهی هستند و به تعبیری ذوق و سلیقه ی مردم را برای هدایت به وبلاگنویسی کور کرده اند.
وبلاگنویسی مزایای زیادی دارد،قدرت و هنر نوشتن را در انسان پرورش میدهد،ذهن آدمی را باز میکند و مهمتر از همه فرصت انتشار افکار را فراهم و امکان دیده شدن میدهد(چیزی که بشر تا همین دو دهه قبل به شدت دنبال آن بود )
در اصل این «نوشتن» هست که این مزایا را دارد و نه صرفا وبلاگنویسی
وبلاگنویسی در تلگرام یا فیسبوک شاید تا حدودی فراهم باشد اما ارزش ندارد،پس از مدتی نوشته های ما زیر خروار ها عکس و فیلم و پست و نظرات گوناگون دفن خواهد شد.
اما وبلاگ امکان طبقه بندی و آرشیو را فراهم کرده تا مقالات و مطالب پس از سالها به آسانی قابل جستجو و مطالعه کردن باشد.
تلگرام و واتسپ ابزار بسیار خوبی هستند اما در جای خودشان،صرفا فقط برای ارتباط و اطلاع رسانی نه بیشتر ..
فیسبوک بزرگترین و پیشرفته ترین شبکه اجتماعی دنیاست،پیچیده ترین الگوریتم های دنیا در فیسبوک بکار گرفته شده اند،اما برای ارتباطات اجتماعی،کسب و کار ها،معرفی محصولات و فعالیتی از این دست نه بیشتر...
چرا ما نمی‌توانیم از هرچیزی در جای خودش استفاده کنیم ؟
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.